Twee vrienden lopen in de woestijn. Op een gegeven moment krijgen ze ruzie en de ene vriend slaat de ander in zijn gezicht.
De vriend die wordt geslagen wrijft over zijn gezicht, gaat zitten en schrijft in het zand:
Gezamenlijk
lopen ze verder. Na een uur komen ze bij een oase. De vrienden lessen
hun dorst en nemen een bad in het verkoelende water. Als hij weer uit
het water wil stappen, raakt de vriend die eerder geslagen werd in het
drijfzand. Zijn vriend snelt toe en redt hem van de verdrinkingsdood.
Nadat hij hersteld is van de wisse dood die hij voor zich zag, schrijft
de vriend op een steen.
De ander ziet wat zijn vriend aan het
doen is en vraagt verbaasd: "Nadat ik je sloeg schreef je in het zand.
Nu ik je gered heb, schrijf je op steen. Waarom doe je dat?"
De
vriend antwoordt: "Wanneer iemand je kwetst en je schrijft het in zand,
dan zal de wind van vergeving het uitwissen. Als iemand iets goeds voor
je doet, zou je het in steen moeten schrijven. De wind kan het dan nooit
uitwissen."
De moraal van het verhaal: leer je pijn in het zand te schrijven en beitel de mooie dingen in je leven in steen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten